Ey fani.
Ey fani!
Ben benim deyip’ de, övünme kendinle.
Gün gelir sen de çaptan düþersin, þaþarsýn haline.
Yemini kaptýran kumru olur bakarsýn, boynu bükük güvercine.
Ve üzülürsün.
Düþer baþýn, yan yatmýþ omzunun üstüne.
Ey fani!
Hani nerede örnek aldýðýn, zenginliðiyle övünen o Karun.
Nerede þu Babil in, asma bahçeli saraylarý altýndan konaklarý
Sen sarayým var dersin övünürsün.
Bak, þöyle bir etrafýna!
Ne Karun kalmýþ, ne Babil in asma bahçeli konaklarý
Ören olmuþ ortada yok sahipleri.
Sen hala, cebini doldurmakla meþgulsün.
Ey fani!
Git bak, þu mezarlýklara.
Yatacak yer bulamazsýn, bu gün ölsen kendine.
Kucak kucaða yatar gibi yatmakta, bu dünyayý beðenmeyenler.
Kiminin baþýnda iki mermer
Kimininkinde taþ bile yok, garipliðinden.
Amma var olan yataðý topraktan yorganý topraktan hepsinin.
21 Nis. 18
Ahmet Yüksel Þanlý er