BİR STOCKHOLM SENDROMU HİKAYESİ

Ýnanmak zor gelirdi.
Ýçimize batanlarýn acýsý olmasaydý
Ah! Olmasaydý...

Göz bebeklerimden düþülüyor tüm paraflar
Ciddiyetsiz bir þiirsellikle aralanýyor düþlerimizden
Resmiyet içinde resimliyorum Dünyanýzý
Bir bombadan nanik yapan delilerden cani yapmýþlar.
Ta! Soluk boruma kadar felç ciðersizliðim
Nefesim karýn boþluðuma oturuyor
Hazýmsýz birkaç dize geðiriyorum ardým sýra
Tiksinebileceðin bir aðýz kokusu gibi gerçekler
Bu iyi deðil…

Bulduðumu sandýðým þeyi, avuçlarýndan
Kaybediyorum beni.
Yorgun gözlerime atýyorsunuz imzalarýnýzý
Tüm hayran kalmýþlýðýmýn çýkan çivisi ile.

Olmuyor!
Sizlerden biz olunmuyor.
Böyle ‘’tek’’
Her tekil þahýs kendi mücbir sebeplerince öyledir.

Öyle sýmsýký saklýyorum ki kendimi kendime
Büyük gitmeler falan, hiç bana göre deðil.
Avuçlarým sýmsýký kapalýyken gideceðim ben
Her þeyimi alacaðým ama yine de küçücük,
Hepsi hepsi ne kadarsam iþte.
Siz beni görmüyorken,
Gelecekteki her hangi bir þimdiki zaman gibi sýradanken an,
Hep orada olan ama sýzlamadýkça varlýðýný hatýrlamadýðýnýz,
Bir organ kadar insanlýðýnýzý sýnayabiliyorum.
Mamafih
Lütfen gidiniz…
Çocukluðumun kestane kokusunu burnuma dayayýp
Elimizde kalan tüm masumiyeti de ciðerlerinize çektikten sonra
Müsaade sizindir.
Üzerinize kalýn bir sen giyiniz Senlerinizden.
Zira insan soðuk.


Bir þiirin tek mýsralýk ‘’D’’ si
Kimiz ki!
Elleriniz ve avuç içleriniz
Sevilesi güzelliðiniz
Gidiniz…


Deniz...
Sosyal Medyada Paylaşın: