İNZİVA

aklýma düþtükce yorgun düþlerim
caným yanar,içim sýzlar
zaman çarkýnda ufalanýr bedenim

güneþe sevdalý kaç mevsimim kaldý ki geride
kaç mevsim gecikti bir bilsen
ebruli hayallerim

sen ne dersen de artýk
bunca laf cambazý arasýnda
yerim yok benim

serenat yapmama da gerek kalmadý
sessiz kelimelerle
tat vermez i mgelerim

sahile vuran dalgalar gibi
onlarda bir bir eridi
kalmadý hiçbir görgü þahidim

tövbe
tövbe büyük sözlerime,günahlarýma
tövbe ettim artýk,yeminliyim

topuðundan vurulmuþ
eský Istanbul kabadayýlarýna döndüm sonunda
kendi köþemde inzivaya çekildim

Sosyal Medyada Paylaşın: