Yalnýzlýðýn kum fýrtýnalarý eserdi hep Çöle dönmüþ yüreðimde, sabahlarý, erken Ve kaktüsler parçalardý tabanlarýmý Yalnýz gecelerimde samanyolunda gezerken. Umutlarým kayýptý; Hep, o fýrtýnalarla savrulmuþtu, Ýnsaný, insan yapan, yaþam gücü veren duygular Kurumuþ, kavrulmuþtu...
Oysa, bir sevda bahçesi gibiydi, O çölde ne þiirler, ne aþklar filizlenirdi, Cennet aðaçlarý vardý; Gölgelerinde, masal sevdalarý gizlenirdi. Havuz kenarlarýnda su içen kumrularýn kanat çýrpýþlarýnda En güzel aþk þarkýlarýnýn notalarýný bulurdum, Huzur doluydu o bahçe, Orda, hep mutlu olurdum. El ele gezerken Samanyolu’nda sevgililerle Ayaklarýma dikenler de batmazdý, Hem, o zamanlar Aþklar da beni unutmazdý... .................................. Böyle üzgün ve bezgin, Yüreðimi çöle çeviren yýllarýn kuraklýðýna lânetler edip Bir damla su özlemiyle çýrpýnýrken þiirlerim, Bir ’muson yaðmuru’ boþalýverdi üzerime; Yemyeþil, Gökten mi, gözlerinden mi, bilmem... O, kupkuru yürek, Nasýl oburca emdi suyu, Ve nasýl sarýlýverdi ayaklarýna yeniden var olmanýn... Çöle hayat veriyordu sevgi, Ya da,çölde hayat buluyordu, Þimdi, esmer akþamlar Nihaventten çalýyordu. Bülbül sesleri geliyordu sanki kulaðýma, derinden Ve çaresizlikler Kopmuþ, gidiyordu yüreðimden... Duyuyordum damarlarýma suyun yürüdüðünü, Bir yoklar vâdisinde var oluveren aðacýn Yeþeren yapraklarýnda Çiy daneleri titretiyordu þimdi buðulu sabahlar Ve can çekiþiyordu Tüm ihtiyar günahlar... Güller, lâleler fýþkýrýyordu yerden, Ýklimler deðiþmiþ, mevsimler dönmüþtü sanki, birden... ........................... Heyhat! ..Sonra çabuk anladým; Mevsimler falan deðiþmemiþti, Sadece üzerimden Yolunu þaþýrmýþ, yeþil gözlü bir bulut geçmiþti..., Yaþadýklarým, meðer Aç düþlerimin, gerçeðe saldýrmasýymýþ Ve umutsuzluðun Bir garip umutsuzu kandýrmasýymýþ. Ne esmer akþamlar var artýk, ne nihavent’in tadý; ’Hüzün’ makamýnda þimdi hep þarkýlar... Hicran; kaybolan bülbüllerin sesinden Ve dertli bir ney; Rüzgârýn nefesinden... O güller, o lâleler Meðer hepsi serapmýþ, Bir gelmiþ-bir geçmiþ üzerimden Þaþkýn ve kalleþ bir bulut; Çöl, artýk umarsýz ve harapmýþ...
Þimdi, kaderde yine yalnýz baþýna yürümek var, Sýzlayan ayaklarým dayanabildiðince Samanyolunun sonuna kadar...
(2007) Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.