Sendin, çöllerimin serabý
Sendin.
Gönlümün günahý sendin, vebalim sendin neredesin.
Yok oldun.
Toz’ mu yaðdý üstüne, bulut mu oldun çöllerde yürüyenlere.
Sen, yok oldun.
Yusuf’um derdin bana.
Tir, tir titrerdin, hatýrlarsan, bir zamanlar üzerimde
Bakýþlarýn ok gibi kalbime saplanýrdý, oysa sen gözlerime bakarken.
Þimdi ne deðiþti?
Ne deðiþti’ de benden kaçar oldun her gördüðünde.
Bir konca gül’ mü oldun, el bahçesinde benim varlýðýma raðmen.
Ýçim yanýyor içim.
Yaktýðýn ateþ henüz sönmedi yüreðimde.
Gece olur, deþerim.
Gündüz olur duramam yine deþerim, yanar kavrulurum deþtikçe ateþinde.
Senin haberin yok.
Ruhun bile duymazdýr belki senin.
Sabahý ederim, duvarlardaki gölgelere baka, baka gecelerimde
Senin, haberin yok.
01 Mart 2018
Ahmet Yüksel Þanlý er