Her þey kendimi ertelemekle baþladý
unutmakla bir kuþun sesini
es geçmekle güzelliðini bir çiçeðin.
Böyle ezilmezdi kâlbim
izin vermeseydim hüzün üreticilerine
ve koku hafýzamý etkisiz hale getirebilseydim eðer
baþarabilseydim eðer boþaltmayý
beynimin içindeki topraklarý
ki o topraklara papatyalar ekip
kekikler fideleyebilseydim..
B’öyle hatýrlamazdým ardýmda kalan ömrü
yazgýmdan damlayan köz
daðlamasaydý göðsümü
söyle
lütfen bahar insin eteklerime duâlarýndan
insin omuzlarýmdan daðlar
içim fýrtýna sonrasý gibi daðýnýk
sesim sürgüne gitmiþ
inziva öncesiyim anne..
Her þey
kendimi senden eksilmiþ hissedince oldu
lütfen tamamla beni...