Gel, bir Ýstanbul vereyim sana, Ýçinde, örümcek aðlarýna asýlý kalmýþ anýlar, Ve Kýzkulesi gibi bir sevdâ efsanesiyle yanan bir yürek; Dol içine Marmara gibi, Sönmesi gerek...
Gel, bir sevgi vereyim sana Kocamýþ bir çýnar gövdesinden Tomurcuk tomurcuk, filiz filiz, Sar sînende, ýsýt, çiçekler açsýn diye; ’Bozdur bozdur harca’ demedim ki, güzelim...
Bir vazo dolusu kýzýl karanfilim var, Birinin sapý kýrýk, vazodan sarkmýþ bükük boynu Kaybetmiþ gibi sevdiðini, Onu vereyim sana; Al avcuna, kokla kokla, hatýrla beni
Gel, bir yürek vereyim sana, Ýçinde sevdan var, sen varsýn, Al ellerine, okþa biraz; Ama dikkat et, yanarsýn...
Bir de þiirlerim var, Fakat onlarý vereyim diyemem þimdi, Çünkü Onlar zaten senindi..
Gel, sana ellerimi vereyim, Tut avuçlarýnda biraz ve gözlerimin içine bak, Aþký da, yalaný da son kez gözlerinde göreyim. Sonra yum gözlerini; Becerebilirsem, vedâ edeyim...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.