Mutluluğun rengi
Mutluluðun rengi ne kýrmýzý ne mavi.
Bir bakýþ bir sestir, mutluluðun rengi.
Mutluluðun rengi ne beyaz ne siyah.
Mutluluk, bil ki, gönlü arýnmýþ bir seyyah.
Mutluluðun sesi, ne cümle ne sözcüktür.
Bu ses, tebessümlerdeki hoþnutluktur.
Kalbe akan güvendir, yakýnlýktýr, soluktur.
Sesi çýkmayýp öylece mutlu olan çoktur.
Mutluluðun çiçekleri, baðda bahçede.
Açar bize de elbet bir fýrsatlar mevsimi.
Elinde deðilse bile, yoktur bir bahane!
Her gün, mutlu etme fýrsatý saklýdýr gözlerinde...
Uyansýn gözlerin diye güneþ hizmet eder.
Iþýklarýný saçar, gölgeler yüzünü terk eder.
Her gün yeniden gelir bu fýrsatlar treni,
“Boya(n)ma vaktidir” deyip çekip gider...
Zeynep Zuhal Kýlýnç
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zeynep Zuhal Kılınç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.