Kıyamet kopuyor

Kavruluyor dünya susuzluktan
Çatlýyor toprak, düþüyor yaprak aðacýndan
Ölüyor o minicik bedenler, anlamsýz savaþlardan
Ve milâdý doluyor yaþamýn! Siliniyor anýlar, insani hatýradan.

Yer yarýlýyor saðdan, soldan, ve ortadan
Okyanuslar, denizler çýldýrýyor, taþýyor kýyýdan
Gökyüzü kýzgýn sanki, yaðmurunu kesiyor doðadan
Ve milâdý doluyor yaþamýn! Siliniyor anýlar, insani hatýradan.

Yanýyor dünya dört bir yerinden
Cehennemler kuruluyor, orta asya, avrupa ve güneyden
Üþüyor doðu, eriyor buz gibi kuzey, her yerinden
Ve milâdý doluyor yaþamýn! Siliniyor anýlar, insansý gelecekten.

Hey bir bakýn ne olur! El ayak çekiliyor, kan revan yaþamdan
Kýyametler kopuyor, ün, þan, þöhret, ve nefret, kin deryasýndan
Þiir susuyor, hece küsüyor, kalem kýrýlýyor! Ýlham’ýn nü çarkýndan
Ve yýldýzlar, tek tek düþüyor! Güneþ ve ay sönüyor, hayat faslýndan...

20 Mayýs 2008
Adnan Bilgiç
Sosyal Medyada Paylaşın: