meçri...

aðýr
adýmlarýnlarýnla
ufku delerken tükenmezlik
yavaþ kalan hüznüne gece gibi düþerdi



elini
bile yüzüne deðemezken
üzümler gibi beyaz güzler aðýrlaþýr
toprak titrer burukluk yesil cimenleri ezer



bir
yaðmur yaðar
güneþin eteklerinden
bulutlar cýplak göz hýzasýna
konu verir bir aðýrgama gecemez þuarý




icinde
renk renk gök gürültüsü
dýþýnda sýcak bir yalancý bahar
ýsýldayan yaþamýn eðilen ürkek kýrntýlarýnda




bir
ses kalýn hiçliðinden
tam ortasýnda ayak dizginleriðle
yavaþca ve hiç görmediði yalýn yamaçlara bakarak




birmec
hüzün olur
aslýnýn iki hüçre katre ayýna
kacýncý sabahýnda olduðu bilmeden




birakýr
icindeki külden nefesten
dumanýný saklayamaz gün güleçlik
gen geciklik ellerinde sýrma sargý hizalarý



parcalar
zerresinde bulamaz
hýrpalar göremez gömüldðü nazra
haykýrýr durur erir bir olamaz hýzla uzaklaþýr



kabuk
tan yelinin üstünde durur
yamac bir kaç adým sað durgunluk kücülür
gölgeler nayifleþir tutkunluk zayýflaþýr bir öngürlük kaplar icinden




acýn
kap kara ayaza duvarlarýný
sýðmazlýk dar gelir hiçliðin haleleri derin
bakmayýn sukutu diken eller nasýr yüzleri bin arzdýr




duyulmaz
secre gökyüzünde
urgan yeli üflerde durur aný
kalýrda acamaz yüreðin yedi kat altýndaki beþri ölümsüze.








Sosyal Medyada Paylaşın: