Hayatýn tadý, gülmekten geçer derler.
Gülmeliymiþ, bazen insan.
Onun için, sen de güleceksin
Acýmý çekiyorsun hayatta, sen boþ vereceksin
Geçer deyip, gideceksin.
Bir dostum vardý, gülmeyi seven
Olur, olmaz her aklýna gelene durduk yerde gülerdi.
Bazen kahkahalarla güler, bazen gülümserdi.
Ona, çok imrenirdim.
Bilmem hala sað’ mý?
Telefonunu izini kaybettim, arayýp soramýyorum nasýldýr.
Gerçi yaþadýðýndan’ da, emin deðilim.
Çünkü benden, yaþlýydý.
Amma ne zaman gülen birini görsem o gelirdir aklýma
O, güzel gülerdi.
O güldükçe etrafýna neþe saçardý ve herkesi güldürürdü.
Kendi gibi, kahkahaya boðardý insanlarý.
Gülmekten gözlerini yaþartýrdý.
Þimdi ben nerede bilmem ama o dostumu özlüyorum.
Keþke görsem’ de beni bir güldürse diyorum.
Çünkü çok ihtiyacým var buna.
05 Mart 18
Ahmet Yüksel Þanlý er