UMUT YOK ASLINDA

Pembe peruk takmýþ kahverendi dallar
Yapraklarý sallanýyor usul usul esen rüzgarda
Bir noktadan baþka bir noktaya yürürken
Adýmlarým dolanýyor birbirine, izlerim karýþýyor çamurlaþan toprakta
Acýlarýmý mutluluklarla tehelledim, mutluklarýmý huzura boðça yaptým çeyiz niyetine sundum hayata
Eliþi kaðýtlarýndan da rengarenk gökkuþaklarý yaptým
Kararan hayata inatla nefes alan yanlarýmý þahlandýrdým
Acý bir çapak gibi duruyordu yüreðimde, yýkadým onu gökyüzünün mavisiyle
Evet, evet hala umut vardý
Öyle diyordu mýsralarýnda þairler
Vardý umut
Alnýma kazýnan ayrýlýðýn izine, unutmanýn kurþununu sýktým
Vurdum yokluðunu
Aldanmalarýn çaðýný da atlattý ömrüm
Radikal takýlýyor kalbim gecelerde
Ama inanmýyor aklým hala elleri ceplerinde olan yüreðime,
O kadar umudun zýrvasýna...
Ýnanmýyor aklým...

Hayýr, hayýr umut yok aslýnda
Alýnan çiçekler er yada geç solar
Ellerde bir tek saplarý kalýr...

Tuðba Topal
Sosyal Medyada Paylaşın: