RÛHUM

Hicrân-ý muhitât ile solmuþ, sarý, çýplak
Râkid, ölü bir havza düþen bir kuru yaprak
Sessizce nasýl izler açar sîne-i mâda,
Ey tûde-i nûr ü elem, ey çehre-i sâde,
Bir göl gibi durgun uyuyan rûhuma nûrun
Aktýkça, o sâkin suda her lem’a-i dûrun
Bir çîn-i felâket gibi ra’þeyle geniþler…
Ey eski kamer, ey ezelî ruh_i münevver,
Sen þimdi bu tüllerle muhîtâtý sararken,
Nûrunda tesellî bütün âlâma koþarken
Yalnýz bu derin gölde senin açtýðýn izler,
Bir gizli gamýn þehka-i seyyâlini gizler…

Bir göl ki semâsýnda ne âhenk, ne de sâye
Vermez o büyük uzlete bir hadd ü nihâye;
Gençlik ve emel, hüzn civârýnda dikendir,
Üstünde esen nefhada bir girye nihendir.
Tülden ve buluttan ve bütün sîm semenden,
Bir hâb-ý serâbî dökülürken yere senden,
Sen her sûda bir baþka güzellikle doðarsýn,
Sen her sûda bir baþka ziyâ, baþka kamersin:
Ormanlarýn aðûþ-ý sükûtundan akan âb,
Senden alýr âhengine bir girye-i bî-tâb;
Göller ki öper hüsnünü, yalnýz leb-i sâye
Feyzinle dolar hâb-ý þeb-âvîz-i semâye;
Sevdâlara bir cennet olan sâyeli göller,
Altýnda senin hüsn-i esâtir ile titrer…

Rûhumda, fakat her dökülen katre-i nûrun,
Yalnýz bir ölüm, bir ebedî mâtem-i dûrun,
Neylüfer-i giryânýný, ey mâh-ý münevver,
Ezhâr-ý leyâli gibi rüýâ ile besler…



Sosyal Medyada Paylaşın: