DOĞU GUTA

Savaþ var Doðu Guta’da, bir çocuðun yüzü kanlý
Yaþamýþ yaþamadýðý onca yýlý; yazýyor alný
Ne ses, ne seda; anne ve babasýný arýyor
Elleri titrek, benzi soðuk, endiþe dolu her âný

Koþuþturuyor saða-sola, anne diye seslenerek
Akan gözyaþlarý anlatýyor her þeyi, dökülerek
Biri vardýr, yardým eder de kurtarýr umuduyla
Koþuþturuyor iþte saða-sola, sesini yükselterek

Ebî, ebî diye çýðlýk atýyor, yani babam, babam!
Nerde bulacaðým da demiyor akþam akþam
Arýyor sadece; bulur da kavuþur umuduyla
Açlýða aldýrmadan, gözyaþlarýyla sýrýlsýklam

Çok koþmadan, az ötede takýlýp düþüyor yere
Yerde birikmiþ olan kanlar bulaþýyor ellerine
Kan olduðunu da bilmiyor, ellerini siliyor
O minnacýk elleri kan doluyor yok yere

Sonra anne ve babasýný görüyor, yerde uzanmýþlar
Elleriyle enkazý kaldýrmaya çalýþýyor, altta kalmýþlar
Kaldýramýyor zavallý, kaldýrmaya çalýþýp aðlýyor
Hem yaþýna, hem de hayatýna aðýr geliyor taþlar

Bak dost! Böyle iþte mazlum kardeþlerimizin hali
Daha niceleri var, biz duymuyoruz belki
Ama onlar duyuyor sessizliðimizi ve bekliyorlar bizi
Vakit dua vakti, birlik, berberlik, belki de cihat vakti

Biz dostuz deðil mi? Ümmetiz! Birlik hani?
Paramparça olmuþuz, kimseyi duymuyoruz sanki!
Kendine gel kendine! Bir olmaya nedir ki mani?
Gün birlik günüdür, neyinedir malayani!

Sosyal Medyada Paylaşın: