Bir garip pýnar vardý, ýssýz bir dað baþýnda; Sanki hüzün taþýrdý suyunun akýþýnda.
Yüreðinden kaynardý suyu, saftý, temizdi, Yýllarca çaðladý hep, ne yoruldu, ne bezdi.
Susuz bir yolcu bekler, hep yollara bakardý, Heyhat! Kimse geçmezdi, o su boþa akardý.
Sonunda, birgün biri geldi; periþan ve aç Yaþamak için sanki bir yudum suya muhtaç.
Öylesine içti ki, pýnarýn suyu bitti, Sürünerek gelmiþti, selâm vermeden gitti.
Pýnar,küstü dünyaya, o gür kaynak kurudu. ...................................................................... (Benim ’Sevgi Pýnarý’ gönlümün masalý bu....)
(2006) Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.