Bir bilgiç çoban geldi, ezberimizi bozdu…
Doðru bildiklerimiz, meðerse hep eðriymiþ!
Yaptýðýmýz iþmarlar, ellerimizde kozdu;
O tüm kaþ göz atmalar, aslýnda hep seyriymiþ!
Ýndirilen din vardý, harcayýp bitirdik biz;
Uydurulan din ile, imaný yitirdik biz!
Elbet, Yaratan bizim belamýzý verecek;
Çoban gidince yurdum, tam huzura erecek…
Aldý Türk Milletini, sözde yerlerde ezdi…
Düþünmedi bu yurdun, Türk yurdu olduðunu!
Bir de hiç sýkýlmadan, Ata yurdumda gezdi;
Anlamadý gafýyla, milleti böldüðünü!
Hep Osmanlýyým derken, Rum sandý asil soyu;
Az okusa bilirdi, Osmanlý bir Türk boyu!
Elbette Hakk biliyor, kim haklý, kimdir münkir;
O’ nun kantarý þaþmaz, tartar kimde varsa kir…
Giden son on senedir, ne hakaretler yedik…
Yenir, yutulur deðil, kendimizden utandýk!
Artýk titremek gerek, surda büyüdü gedik;
Biz bu gelenleri tüm, Türk ve Müslüman sandýk!
Meðer bunlarýn elle, tutulur yaný yokmuþ;
Ah, kadersiz milletim, düþmanýn ne de çokmuþ!
Elbet Halýkým bir gün, tek, tek öne serecek;
Bakalým tüm hainler, nasýl hesap verecek…
Güya ki, Türk milleti, Araplarý zem için…
Köpeklerin adýný, Arap koyuyormuþ ya!
Bunlarla sohbet etmek, imkânsýz bir dem için;
Meðer bu sahte Türkler, hep göz boyuyormuþ ya!
Þimdi Arap severler, Arap öldürüyorlar;
Hepsi de, “Tekbirlerle” -karga güldürüyorlar!
Ne olurdu birazcýk, bilseydiniz vicdaný;
Artýk boþa açmayým, o, kir dolu cüzdaný…
Yýllardýr ne kederler, ne badireler gördük…
Þükür ki, çoðu gitti, küfre gerek kalmadý!
Devamlý aldandýlar, sanki görmedik, kördük;
Verilen tüm derslerden, kimse ibret almadý!
Hani, bin nasihatten, bir musibet evlaydý;
Hiç öðrenemediler, sahibimiz Mevla’ydý!
Yeter, çekilin artýk, biraz soluk alalým;
Þu ahir ömrümüzde, biz de huzur bulalým…
Yoksa layýk deðil miyiz?
Antalya-2018/02
TDK:
Seyrime: göz kapaklarýnýn kontrolsüz kasýlmalarý…
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.