Çatal çatal kaygýlar saplanýr yüreðime, Beynimde kýrýk dökük umutlar kýmýldaþýr. Saman rengi bir güneþ, bulutlarýn ardýnda Kurumuþ yapraklara can vermeye uðraþýr.
Oysa, ecel baðrýmda özümle halvet olmuþ. Bir daha su yürümez kurumuþ yapraklara Bozulmuþ bahçelere sonbahar hüznü dolmuþ; Bir güç çekiyor beni çatlamýþ topraklara..
Dertli bir ney gibidir þimdi rüzgârýn sesi, Zorlanan soluklarým gerçek, gerisi yalan. Çýrpýnýþým boþuna, kýramam bu kafesi, Yerde bir-kaç parlak tüy; göçmen kuþlardan kalan...
Bir ezan sesi mi bu, bir kilise çaný mý? Kulaðýma gaipten böyle sesler geliyor. Bir el, sanki sýmsýký kavramýþ da canýmý, Koparýp gitmek için benden izin istiyor.
Ölümden deðil korkum, sevdiklerimden geçmek; Oðlum, kýzým, torunlar ve bunca yýllýk eþim... Bir aðaç gölgesinde son bir sigara içmek.... .....Bulutlara gizlenmiþ, gölge vermez Güneþim...
Ünal Beþkese Koþuyolu Kâlp Cerrahisi (2004)
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.