KAYNAR GÖNÜL OCAĞIM

Durmadan çarpar kalbim gençliðimdeki hazla,
Emir verilse koþar, karýþýrdým sellere,
Ruhum diyor ki durma, koþ cepheye o hýzla,
Tüm gücünle destek ol daðlardaki güllere.

Biz doðanda bu aþkla büyüdük dola dola,
Zamanýnda sevinçle kalkýp koyulduk yola,
O günlerin mutluluk ruhu içimde hâlâ,
Gülerek el sallardýk selamlayan ellere.

Akþamdan arkadaþlar gelirdi evimize,
Þakayý þamatayý katlardý neþemize,
Hayýrlý teskereler herkes dilerdi bize,
Selam verip geçerdik, girdiðimiz illere.

Nizamiyeden koþup, girdik miydi içeri,
Bir cennet âlemidir zannederdik her yeri,
Böyle bir ruh düþmandan adým atar mý geri?
Taþýný topraðýný, mezar eder ellere.

Sene yetmiþ dört yýlý, çaký gibi askerdim,
Askerliðe öyle bir sevgi sevda beslerdim,
Kýbrýs’a ulaþmayý heyecanla isterdim,
Karýþmak istiyordum yol tanýmaz yellere.

Görev yaptýðým yere mizacýmý saklardým,
Hatayý ve yanlýþý düzleyip yasaklardým,
Kafama göre paklar, alanýmý aklardým,
Hiç haberim olmadan, doyardým ödüllere.

Bugün ayný hislerle yaþar o gençlik çaðým,
Kaynar gönül ocaðým, ben nasýl duracaðým?
Yurduma göz dikeni haykýrýp kýracaðým,
Selam olsun daðlarý inleten o dillere.



Sosyal Medyada Paylaşın: