ÇOCUK

Çocuk!
Doðdun, aðladýn, acýktýn, susadýn, korktun
Annenin þefkatli elleri deðdi sana.
Emekledin, yürüdün, koþtun
Yeri geldi düþtün, yeri geldi kalktýn
Ufak tefek canýn yandý ara sýra,
Annenin þefkatli gözleri baktý sana.
Merhametli yüreði sardý sarmaladý seni.
Gün geldi insanlar çoðaldý,
Çoðaldýkça bozuldu,
Bozuldukça vicdansýzlaþtý,
Vicdansýzlaþtýkça insanlýktan çýktýlar.
Utanç çaðý yaþadýðýmýz bu devrin adý.
Çocuk!
Senin süt kokulu masum bedenine dokunan,
Kirli eller kopsun!
Sana kötü gözle bakan bütün gözler kör olsun!
Bir daha göremesinler hiçbir masumun yüzünü!
Gökyüzünde toz tanesi gibi yok olsunlar, aramýzdan dünyamýzdan kaybolsunlar.
Çocuk!
Var olduðun Dünya artýk sana göre bir yer deðil.
Pamuklara sarýp saklamak gerek sizi.
Bulutlara verip göklere taþýmak gerek sizi.
Meleklere emanet edip gizlemek gerek sizi.
En güçlü þekilde korumak gerek.
Güvenli kollarda sallayarak,
Huzurlu uykulara mutlu rüyalara atmak gerek sizi.
Yeter ki kalbi pislik baðlamýþ kötü niyetliler bulamasýn hiçbir yerde sizi.

Ö.E

Sosyal Medyada Paylaşın: