Maziyi yad ettikçe, gönlüme hüzün dolar…
Öpüp kokladýðým o, sevdiklerim yok þimdi!
Onlarýn tüm özlemi, yakar baðrýmý deler!
O, caným sevdiklerim, ciðerimde ok þimdi…
Ne sevgililer geçti, dünya denen bu handan!
Önce *sessiz gemiyle, babam kalktý limandan…
Arkadan ne gemiler, demir aldý zamandan!
Býrakýlan anýlar, öylesine çok þimdi…
Dünyanýn malý, mülkü, enterese etmiyor…
Hayat manevrasýna, artýk gücüm yetmiyor!
El boþ gidecek yere, vurgun akla yatmýyor!
Söylenen her boþ lafa, benim karným tok þimdi…
Geçen tüm güzel günler, gözlerimde ölgünler!
Nerde o güler yüzlü, yanaklarý gülgünler?
Bazen de diyorum ki, “ne günlerdi, o günler!”
Ne hazindir ki onlar, þu omzumda yük þimdi…
Nasýl geçti habersiz, o güzelim çaðlarým?
Albümlere baktýkça için, için aðlarým!
Doya, doya gezmeden, soldu bütün baðlarým!
Ýçimde ýzdýrabý, daðlardan büyük þimdi…
Hani ya bu mevsimde, renk renk çiçek açardý?
O renklerin üstünden, kelebekler uçardý!
Bulunduðum bu yerden, kýrlangýçlar geçerdi!
Anlamadým ne oldu, mevsimler hep tek þimdi…
Antalya-2018/02
Halil Þakir Taþçýoðlu
Ýzah : *Sessiz Gemi: 1 Kasým. 1958 de vefat eden Yahya Kemal Beyatlý
Ýle on gün arayla vefat eden babamýn ölmeden hastanede
Okuduðu son þiirdi. Onun anýsýna þiirimde kullanýlmýþtýr… HÞT
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.