Kýþ dendi mi, içim dýþým buz tutar!
O yüzdendir, hiç sevmem bu mevsimi…
Bir de þehre inmiþ ise, kýr muhtar!
Kimse duymaz, benim yangýn sesimi…
Köy yerinde, bölünmüþ yol bulunmaz!
Kýþýn kardan, þehre gidip gelinmez…
Neden yardým gelmez, o da bilinmez;
Söver durur, köyün hep bir kesimi…
Þayet muhtar, kýþýn köyde olursa;
Þehirliden, biraz mazot bulursa…
Köylüm, yardým etmesini bilirse;
Dua eder, köylünün bir kýsýmý…
Büyük çile, köyde kýþý çekene!
Tüm eziyet, halka boyun bükene!
“Ya hu muhtar, unun, darýn tükene!”
Kýzdýrýr hep akrabayý, hýsýmý…
Kýrbaþ muhtar, kýþýn kardan seçilmez!
Köpekleri keskin, yoldan geçilmez!
Zincir yok ki ayaklarda, kaçýlmaz!
Býrakmaz hiç, kýþýn bela tasýmý*…
Gel muhtarým, senle bir ant içelim!
Bir makine alýp rahat geçelim…
Ziraat’ ta bir de hesap açalým;
Toplayalým tüm köylüden rüsumu…
Antalya-2018/02
TDK:
*tas: art, peþ… Tasýmdan gel.
Rüsum: vergiler…
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.