ZAMAN VE BİZ
Arnavut kaldýrýmlý sokaklarda geçerdi çocukluðumuz,
Evcilik oynar, topaç döndürür, çember çevirirdik.
Gülen yüzlerimiz vardý güneþ yanýðý, daha fazla ne demektir, bilmezdik.
Huzur ve þükür bahçelerinde, kâðýttan topumuz, bezden bebeðimiz,
Ve sevdâ nedir, bilmeden sevdiðimiz sevgililerimiz.
Az mý takýldý yýldýz uçurtmalarýmýz çam dallarýna
Yýldýzý sen, hâlâ kuyruðunda asýlý, sallanýr, titrer yüreðimiz...
Þimdi bir yudum sevgin, bir yudum elâ bakýþ ve bir yudum gülüþün,
Bir sohbet dolusu yaþanmýþlýklarýmýz olsun yýllanmýþ mezelerimiz,
Varsýn, öylesine sarhoþ, geçip gitsin günlerimiz,
Gel, þerefe deyip çýnlatalým, boþalsýn dudaktan kadehlerimiz...
Gel, hiç gerçekleþmeyecek düþlerini de analým gençlik günlerimizin,
Beyazýt meydanýnda, yere düþmüþ kuru yaprak gibi ezildiðimiz...
Nasýl yanarým o zaman tutamadýðým o sýcak ellerine
Ve nasýl yanarým bilsen, yarým býraktýðýmýz özgürlük türkülerine.
Bilemezdik, kimin elindeydi silah, kim atýyordu o can alan taþlarý,
Kimi þehit sayýldý, kimi vatan haini, birer birer yitirdik
Daha sevdaya doymamýþ o can arkadaþlarý...
Dümensiz gemilerle açýldýk sonra açýk denizlere,
Ne dalgalar yedik bodoslamadan, ne rüzgârlar uçurdu saçlarýmýzý,
Ne yalancý limanlara sýðýndýk; fahiþelerle dolu.
Gün oldu; sevdâ rüzgârlarýna aç kaldý yelkenlerimiz,
Güneþe hasret günler yaþadýk,sonunda kurtulduksa biz
Bir deniz feneriydi yol gösteren, karanlýðýma ýþýktý gözleriniz...
Ýstersen gel, günü yaþayalým þimdi,
Býrak, öpsün çýplak ayaklarýný çapkýn dalgacýklar,
Býrak, kumsal da sarhoþ olsun koklayýp teninin o kadýn kokusunu.
Bak, gün batýþý aksetmiþ yüzüne, þimdi saçlarýn kýpkýzýl,
Varsýn kýzarsýn yanaklarýn, tuttukça ellerini tutuþan yüreðinin ateþiyle
Varsýn, bir yandan hüzün de girsin dalgýn bakýþlarýma,
Aldýrma, sen,eflâtun akþamýn eflâtun sevgilisi ol, dol avuçlarýma...
Bu son güzel saatlerimiz, bak, eflâtun akþamlar da kararacak birazdan,
Birileri kuzgûni siyaha boyamakta gökteki tüm yýldýzlarý
Ve köpek balýklarý mý yutuyor bilmem, suyun üzerindeki yakamozlarý...
Ne çabuk öðrendik daha fazlasý demeyi, hem bedelini hiç sormadan.
Güneþte kusan asfalttýr þimdi parlayan o arnavut kaldýrýmý yollarda
Ve uçurtmalarý yok artýk çocuklarýn,
Umutlarýdýr takýlýp kalan,kuru dallarda...
(15/11/2008)
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.