Dimdik durdu.
Bronz, bir heykel gibiydi.
Etrafýna bakýndý, çember gözlüklerinin altýndan
Ortalýðý sessizliðinde boðdu.
Çýt çýkmýyordu.
Sonra birden þimþek oldu, ýþýk oldu yayýldý etrafýna
Arkasýndan, bir tufan koptu.
Durakladý….
Bulut gibi karadý yaðmur oldu, sel oldu aktý aktý.
Yer gök ýslandý.
Asýrlarýn yýkamadýðý, bentleri yýktý.
Çünkü o, kendinin kralýydý.
Sonra birden, aslan kesildi kükredi.
Kükredi, etrafýna.
Sesleri yankýlandý, taþlardan daðlardan
Taþlar yuvarlandý.
Ormanýn sýr dolu, sessizliðini bozdu.
Ýþte ben buyum, dedi.
Çünkü o, kendinin kralýydý.
13 Oca. 18
Ahmet Yüksel Þanlý er