Gülmeye baþladý.
Kavramýþtý inceliði en ince yerinden
Etraftakiler þaþkýndý.
Bakýþtýlar.
Sonra, þaþýrdýlar.
Hep birlikte, kahkaha atmaya baþladýlar.
Gözleri, yaþ içinde kalmýþtý.
Sanýrým akýllarý baþlarýna gelmiþti.
Durdular.
Durmasýyla beraber, buz gibi bir hava esmiþti ortalýkta.
Ne gülen kalmýþtý, ne kahkaha atanlar.
Sessizliðe boðulmuþtu her yer.
Gözyaþlarý silindi.
Þaþkýn, þaþkýn birbirlerine baktýlar.
Onlarý uzaktan, izlemiþtim.
Bilmezdim, neþenin kahkahanýn bu kadar güzel olduðunu.
Çünkü ben!
Gülmek nedir, bilmeyenlerle büyümüþtüm.
Acýsýný dýþa vuramayan, içine gömenlerle büyümüþtüm.
Ýþte bu yüzden!
Dýþýma vurmuþtu, kýskançlýðýmýn öfkesi.
21 Ocak 2018
Ahmet Yüksel Þanlý er