Belki ben hep ikibinonikiyim mell elimde buzdan bir makasla zamanýn saçlarýný kesiyorum bir yanýlgýyý yazmak ve takmak isterken kaderin gerdanýna ölümü göðsümün üstünde parlak bir broþ gibi taþýyorum.
ama ben hep ikibinonikiyim büyütürken adýmlarýmý ve küçültürken içimi köklerimden eksiliyorum.
Ellerimi koyacak yer bulamýyorum mell içimin sýnýr boylarýnda, dilimin telleri kanýyor. Yerden alýp yüzüme sürdüðüm toprak göðün kavgacý gri tonunda kaybolup gidiyor.
Sonra Tanrý taraðýyla tararken bir çok kederi ben elimde hüznün topacýyla gözlerimi oyuyorum.
Mel... Vakit ýssýzlaþýyor...vakit yok oluyor...vakit daralýyor.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Rüzgâr Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.