Vaz geç benden Dalýmdan son yaprakta düþtü, vazgeç benden. Kýrýldý i mgesine seni gömdüðüm þiirler, vazgeç benden. Aðaçta budaðým, ihanette sitem, acýyým ahým. Harlanmýþ demir, gecenin gözlerinde yasaðým. Ey viranesi ömrümün, býrak fitil fitil yanayým. Bir kandil misali, simsiyah oluncaya dek.
Vaz geç benden. Ömrümün dikenli yaný, beni tükenmiþliðime býrak. Üstüme devrilmiþ piþmanlýklarla, baþ baþa. Aþk denen dalganýn hoyratça savurduðu acýlarýmla. Býrak son demimde ince bir yaðmur olup, Hüznün gediklerine yaðayým. Bir intihar gibi, boðulup sýr oluncaya dek.
Vazgeç benden. Yoksa bu öfkeli serzeniþ senide yakar, bitirir. Ýnce bir kývýlcýmda tutuþur yüreðin, aðlarsýn. Ýçinde örselenmiþ acý, keder ve ihanet, Olur ya aðýr gelir ellerine, karalar baðlarsýn. Artýk turnalar yok, tek baþýna bu aþký kaldýramazsýn. Bir suskun gibi, kimsesizliðin seni öldürene dek.
Sosyal Medyada Paylaşın:
uumut Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.