korkularýmý ardýma takýp
onlardan kaçmakla geçti
öfkeli
ve duru çocukluðum.
yaþamdan habersiz
yýldýzlarý sayardým gizlice,
sevmeye baþlayýnca lacivert geceleri
inatla beklerdim
altýn sarýsý peri kýzýný
yataðýma gelip girecek gibi.
ve sevinirdim her gök gürleyiþinde,
uçurtmamý koyup pazarlýða
yetmezse bir de çemberimi,
yalvarýr yakarýrdým delicesine;
sanýrým melekler de aðlardý
onlarý göremiyorum diye.
dündü çocukluðum,
þimdi gün döndü kendi çarkýnda
yýldýzlarý saymýyorum artýk;
korkularýmý yalnýz gecelerimde harcadým
yastýðýmda sakladým düþlerimi.
anladým ki aradýðým bendeymiþ,
bir insan sevdiðinde
kalbindeki melek gülümseyerek
sevdiðine geçermiþ.
ve o zaman görülürmüþ melek.
zaten biliyordum dileðimin tutacaðýný
uçurtmamýn ipi koptuðunda oynamýþtý yüreðim;
sonra,
rüyamda sürdüm çemberimi
rüzgârlarla yaþadým
yaðmurlarla yaþlandým,
baþým dað gibi dumanlýydý;
ama ayaz düþmeden içime
çocuk oldum yine.
seni gördüm.