Çocukken Biz Kırıkhan’da

Çocukluk anlarým burada geçti,
Oyuna dalardýk, biz Kýrýkhan’da.
O þen þakrak yýllar ne çabuk uçtu?
Neþeyle dolardýk, biz Kýrýkhan’da.

Çelik-çomak, topaç ve uzuneþek,
Gülleden sýkýldýk, haydi güreþek!
Anamýz sererdi yerlere döþek;
Eve geç kalýrdýk, biz Kýrýkhan’da.

Beþ taþý bilirdik, yalan bilmezdik,
Ekmeði bölerdik, lafý bölmezdik,
Körebe olmazsa, keyif almazdýk;
Uçurtma salardýk biz Kýrýkhan’da.

Ýki göz hanenin damý kildendi,
Atlarýmýz tahta, çember teldendi,
Koleksiyonumuz eski puldandý;
Bir uðraþ bulurduk, biz Kýrýkhan’da.

Televizyonumuz siyah-beyazdý,
Komþularla seyir cümbüþtü, hazdý,
Bakmýþsýn Cüneyt, heyyyt! yemini bozdu;
Þaban’la gülerdik, biz Kýrýkhan’da.

Denizden uzaktýk, çayda yüzerdik,
Pamuk toplar, haral haral dizerdik,
Yeþil zeytinleri taþla ezerdik;
Kangalý yolardýk, biz Kýrýkhan’da.

Bileði kanatýr, kardeþ olurduk,
Dilimizi tutar, sýrdaþ olurduk,
Mahalle maçýnda ateþ olurduk;
Rakibi elerdik, biz Kýrýkhan’da.

Kara lastik mutlu ederdi bizi,
Çamura belerdik elleri, yüzü,
Kýrlarda yayardýk davar, öküzü;
Teleme çalardýk, biz Kýrýkhan’da.

Alaca tay gibi çocuk nerdesin?
Beton yýðýnlarý olmuþ kafesin,
Tutulmuþ nefesin, çýkmýyor sesin;
Kapansak ölürdük, biz Kýrýkhan’da!

23.12.2017
Muhittin Alaca





Sosyal Medyada Paylaşın: