MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

YAKAMOZLAR KARAYA VURUYOR YOKLUĞUNLA
Nimet Öner

YAKAMOZLAR KARAYA VURUYOR YOKLUĞUNLA


YAKAMOZLAR KARAYA VURUYOR YOKLUÐUNDA

Gidiþinin üzerinden kaç yýl geçti, bilmiyorum?
Ýçimdeki hayat pýnarý kurumuþ,
Sahra çölü kurulmuþtu ayný anda
Ve bugün
Çorak bir coðrafya büyüyor hýzla.

Söylemiþtim
Sensizlik susuzluktur, sensizlik yoksulluktur, sensizlik sessizliktir ayný zamanda.
Dinlemedin ve gittin!

Sen gittikten sonra hiçbir þey deðiþmedi dünya adýna,
Yazlar yine sýcak,
Kýþlar yine soðuk.
Ýlkbahar aþk makamýnda þarkýlar söylüyor yeþilin kulaðýna,
Sonbahar hüzünlü ve hasta kadýn,
Yaprak döküyor usulca,
Ve ayrýlýk resimleri çiziyor gri bulutlara.
Güneþ yine yakýyor yeryüzünün ellerini,
Gökyüzü aðlamadýkça.

Yine rahmet adýna yaðmurlar yaðýyor þehirlere,
Aþýklar el ele ýslanýyor yaðmurlarda.
Kar kapatýyor bütün ayak izlerini,
Týpký eskisi gibi.

Sen gidince çekildi direkleri ve yýkýldý dünyanýn bana ait yerleri,
Sonra ben kayboldum sen ve dünya arasýnda,
Buna raðmen
Yine de dönüyor dünya tüm hýzýyla.

Gidiþinin üzerinden kaç yýl geçti, bilmiyorum?
Ve ben yarým kalan gülüþlerimi tamamlayamadým hâlâ,
Bakýþlarýmý fotoðraflardan alýp gökyüzüne çeviremedim mesela.
Biliyorum hayat devam ediyor dýþarýda.
Ama ben kayboldum yaþam-ölüm arasýnda.

Þairler yine aþk þiirleri yazýyor,
Türküler yaralý yürekleri daðlýyor.
Görüyorum heybesinde umut taþýyanlar var bu gök kubbenin altýnda.
Bir keman sesiyle meçhule savrulan sevdalýlar,
Hasrete katlanýyor kavuþmak hülyasýyla.

Diyemiyorum ki beklemeyin,
Gidenler gelmiyor!
Hiç kimse geri dönmek için çýkmýyor o yolculuða.
Susuyorum umutlarý kýrmamak adýna,
Çünkü yaþamanýn umutla bir ilgisi var hâlâ.
Gökyüzüne bakan pencerelerim kararýrken, kapanýrken perdeleri
Dýþarýda gün doðumunu kutlayan insanlar var hala.
Ve güneþi iliþtirip pencere pervazlarýna
Gülümseyen gözlerle bakýyorlar dünyaya.

Ben yine gittiðin gün gibiyim,
Gözlerime kaçan bulut ve yüzümde kalaylanan hüznün sebatýyla,
Her gün kahve içip fincaný kapatýyorum.
Ve seni arýyorum telve aralarýnda,
Sonra suya tutuyorum, sanki akýp gidiyorsun ellerimden,
Ben kalýyorum içimde bin bir kýrýkla.

Gidiþinin üzerinden kaç yýl geçti, bilmiyorum?
Diðer yarýsý sende kalan canýmla katlanýyorum hayata.
Her gece sigarayý býrakýp seni unutmak umuduyla uyuyorum,
Her sabah tütün nöbetinde uyanýyorum ve sen yine aklýmda.

Þafak rüzgarlarýna tutsam da ruhumu,
Ölüm içimde büyüyor inadýna inadýna.
Ceplerimde ki daraðacýndan alýyorum boynumu,
Çiviler batýyor avuçlarýma,
Bileklerimdeki kan þahlanýyor ismin yüreðimin kapýsýný vurdukça.
Ýntiharýn soðuk elleri uzanýyor yurdumun caddelerine,
Ýçimdeki çocuklar büyümekten korkuyor,
Biliyorlar ben ölürsem büyüyecek ve ölecekler sonra
Biliyorlar ölüm iki nefes arasýnda.

Sonra…
Tanrýnýn çocuklarý geliyor aklýma ölüme bir adým kala
Ve Selenga yetiþiyor imdadýmýza.
Mavi fotoðraflar asýyor yüreðimin duvarlarýna.
Sensiz ve umutsuz olsa bile tekrar devam ediyoruz hayata,
Yarým kalan nefeslerimin yerine rüzgar içsem de.
Caným yanýyor…
Caným acýyor…
Ömrüm kanýyor…
Yüzüm kýrýlýyor sonra…


Umutlarýn kayýtlardan düþtüðü bir anda yaþamak ne anlama gelir,
Onu da bilmiyorum aslýnda?
Ve eðer yaþamak sadece nefes almak ya da ölmek içinse
Neyse!
Devam etmeliyim içimdeki çocuklarýn yüzü suyu hürmetine.
Hayat asýk çehresiyle dönüyor etrafýmda,
Omuz omuza yürüyoruz dar geçitlerde,
Birer düþman gibi bakýyoruz birbirimize.

Gidiþinin üzerinden kaç yýl geçti, bilmiyorum?
Zihnimden son bakýþýný silemiyorum.
Sesin yine yankýlanýyor kulaklarýmda,
Dýþarýda hayat devam ederken,
Ben an be an ölüyorum içimde
Ve yaþarken ölenlerin bir mezarý olmuyor bu coðrafyada.
Yýldýzlar bir bir sönüyor gökyüzünün kucaðýnda,
Ay ýþýðý saçlarýmda aðlýyor.
Yakamozlar karaya vuruyor sonra…

Gidiþinin üzerinden yýllar geçse bile,
Yaralarým sýcak hala ve kirpiklerin tuz ekiyor boyna.
Þimdi bir anda göklerden inse gümüþ tüylü ak kýsraklar,
Sýrtlarýnda Tanrýça suretli meleklerle,
Cennetin ak gölünden bir damla süt getirip damlatsalar dudaklarýma,
Umay yýkasa beni Kevser þarabýyla…
Belki aþký yaralarýma sürebilirim merhem diye,
Bir cenk yaratabilirim hayatla, kazanabilirim hatta.
Bin bir gece masallarý anlatýrým içimdeki çocuklara,
Destansý bir aþk hikâyesi yazarým belki kendime.
Çeyiz sandýðýndan biraz avuntu bulurum,
Bir kaç delilik hikâyeleri…
Kim bilir?
Kirlenmekten kurtulur belki suyun elleri…

Nimet Öner


Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.