Sana gözyaþý yakýþmýyor ýslak bakma öyle, Bu hüznü nereden aldýnsa hadi yerine koy! Hoyrat rüzgârla daðýlmasýn yüzündeki bahçe, Karanlýk kabuðunu kaygýlarýn ellerinle soy!
Güz týrpaný olup dalar ömrümüze bir arsýz çapul, Abartýr kendini esefler ve kederin geniþler çapý… Kayar bazen avuçlarýmýzdan dünyamýz, kabul; Kaðþar zamanla, hayatýn uðultusunda eskir yapý.
Bize aydýnlýðý gerek vaktin, sana hep söyledim; Mutluluk da elem de geçici, sürgit deðil. Baharlar getirsin bahçene sýmsýcak buselerim, Hadi gülü resmet yüzüne, o karanlýk bulutu sil!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.