Gariban çaresiz; tek derdi boðazýnýn tokluðu. Evine götürdüðü gazeteye sarýlý bir tanecik ekmek. Çorbasý bile yok! Kazanýnda su kaynar. Evlat, ana, baba... Banar durur içi su dolu kazana. Tek göz ev ve tek çocuk,O da yetim büyümeye... Mutludur insan evine ekmek götürünce. Katýk olmadan karný doyunca, yaðmurda ýslanmayýnca Ýnsan olmak, insan olmanýn mutluluðu yeter bu garibanlara Þehirde haykýrmazlar, giydiði markalý kotlarla hava atmazlar. Kollarýný iyice gerip þehrin aðasý benim demezler. Bir damlacýk su hararetlerini almaya yeter. Bir yudumda insan olmak!Ýnsan olmanýn mutluluðu yeter bu garibanlara.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Değişken Ruh Hali Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.