’Öldük, ölümden bir þeyler umarak, Bir büyük boþlukta bozuldu büyü Nasýl hatýrlamazsýn o türküyü /......’ (*)
Sevdik, sevgiden bir þeyler umarak, Bakýþlarýnýn boþluðunda bozuldu büyü. Nasýl hatýrlamam o türküyü: ’yemenimde hâre var yüreðimde yâre var ne ben öldüm, kurtuldum, ne bu derde çâre var’**) Türküde bir göz yaþý, Þiirler, sabýr taþý...
Yaþ yetmiþ dokuz Yolun neresindeyim? (***) Bu, her þeyim olan þehrin Susuz deresindeyim. Hem, derenin çamur dolmuþ dibindeyim Ve bir damla çamurlu suda Soluk almak için çýrpýnan bir balýk gibiyim...
Ne gün doðuþlarý görmüþüm, sevdalý þarkýlarla Ve ne gün batýmlarý, Bulutlarýn kýzýllýðýnda tutuþtuðum, Boðamaz, bitiremez beni bu çamurlu su Duygularým, ne bir yakýnmadýr, Ne de ölüm korkusu...
Bulutlar, yerde olup biten her þeyi görür, Bazen üzülür, aðlar, bazen sevinir Fakat hiç bir dilekleri olmaz yerdekilerden, Bütün duygularý, sadece kendilerinindir. Þiirler de bulutlar gibidir; Meselâ; bir vefa dileniþi deðildir bu þiir, Belki hoþgörüdür, belki isyan, belki de sitemdir Kim bilir...
Ünal Beþkese
(*) :) Cahit Sýtký Tarancý’ dan (**) Eski bir Ýstanbul türküsü (***) Cahit Sýtký Tarancý’ya atýf
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.