çaresizlik… arkasý sonsuz bir yolun virajlarýnda savrulmak, hayata tutunmak, yada derin bir kaosun karanlýk dünyasýnda kaybolmak. neden, niçin sorularýnýn karþýlýk bulamadýðý duygularla boðuþmak, yaþadýklarýný sorgulama becerisinden mahrum kalmak, akýl denen soyut kavramdaki zamansýz gelgitlerin en açýk belirtileriydi. ruhunda yaþanan, ve saklý kalan düþünceleri bir nebze olsun kelimelerle ifade edebilmek, dumura uðramýþ duygularý tanýmlamaktan uzak, basit bir çabadan baþka ne olabilirdi ki?
hiç kimse… zaman sarkacýnýn kýrýlmýþ uçlarýna takýlý kalan bir yüreðin çýrpýnýþlarý, aþkla giriþtiði savaþýn sadece görünen yüzüydü. gerçekte yaþanan ve derinden derine tüm benliðini saran kaos, var olma, ya da yok olma mücadelesinde tüm güçlerin ortaya konulduðu kafes döðüþünden baþka bir þey deðildi. ölümüne çarpýþmak, tek seçenek bu muydu? belki de çýkýþý olmayan kafeste sonsuz bir esaret altýnda ölümü beklemek, ölmeden ölümün sýrlarýna varmak... aþk bu kaosun baþ mimarý, figüranlarýysa; gönül dünyalarýný sevgiye açan, umudunu yitirmiþ biçare aþýklardan baþka kim olabilirdi ki?
kimbilir… yoktu önü arkasý anlamsýz yolculuðun, sarkacýn gösterdiði anda bitmiþti zaten zaman denilen kavram. tükenmiþliðin verdiði ruh hallerini yaþatan kaos, unutulmaz bir aþkýn sancýlarýndan baþka bir þey deðildi. ismini dahi zikretmekten korktuðu sevgiliyi geçmiþ zamana gömmek, hayata yeniden baþlamak, yeni bir aþka merhaba demek. bu anlayýþ kaosu bitirecek bir çözüm olarak görülse de, böylesi uçuk bir ütopya, ruhunu esir alan kaostan kurtuluþun reçetesi olabilir miydi?
belki de… gecenin karanlýk ve uzun zamanlarýnda düþlere dalýp gitmek, birbirinden muhteþem görsel güzelliklerle dolu sonsuzluðun içinde zaman kavramýný aþmak, belleðinde ki acý dolu sayfalarý evrenin sonsuz karanlýðýna savurmak, tüm yaþanmýþlýklarý mutlak sýcaklýkla dondurmak, mâna âlemine varmak… kurtuluþ için aranan çare gerçekte bu olabilir miydi?
hiç bir þey… zaman güne döndüðünde akýl; içinde bulunduðu kýsýr düþüncelerin anlamsýzlýðýný fark ettiði an, bir kez daha, çaresizliðin girdabýnda debelenmeye baþlar. lâkin, takýlý kalmýþtý sarkaç geçmiþ zamanýn aþk kýskacýna. kaostan kurtulmayý baþarmak yeniden doðmaktan zor, hayal ötesi beyhude bir çabaydý. yapýlan tüm beyin fýrtýnalarýnýn sonucu elbette ki kocaman bir sýfýr, yenilmiþliðin resmiydi. sonlu bir yolun sonuna gelmeden hayata elveda demek, yaþarken ölmenin en anlamlý kanýtýndan baþka ne olabilirdi ki?
gerçek… kaos istediði sonuca adým adým yaklaþýrken, tüm geçmiþ ve geleceði kuþatan aþktan kurtuluþ; zamanýn geriye döndürülmesi ile mümkün olabilirdi. ki bu durum imkânsýzlýðýn tam da kendisiydi.
Mehmet Macit 18.10.2017 Samsun
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmetmacit Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.