Yok(ol)uş

gri kentin göðüs kafesinden havalanýyor dirvana
dilim buruk karayemiþ
yüzümün sahrasýnda acýlar mimoza
sýrtýmda zigana

hayatýn köhne köprüsünden
pür melâl geçiyorum
avucumda saklý hüzün buðusu
kara denize vira diyor gemim


haylaz rüzgar sinsice
kokunu çalýyor benden
yok(ol)uþlara týrmanýyor yitik öznelerim


unutuþlara kapanýrken göðün kapýsý
süzülüyor diri bir nehir yüzümün haritasýndan
iki büklüm acýlarla kývranan bir gölge
gömülüyor hýçkýrýklara


yargýsýz infazla
kurþuna diziliyor aþk
yarým kalan yüreðim
yarým kalan kentin meydanýnda…

(oysa ki ilaç deðil zaman sýzýydý ruhumda)



AA
Sosyal Medyada Paylaşın: