HAYAT İZLERİM

Kaç zaman oldu, kalem elime almayalý?
Kaç vardiya döndü ümitlerim?
Sonra bir gece durdum,
öyle böyle durmak deðil,
yazdým da yazdým..

Heveslerim geçinceye kadar nefsimi,
umutlarým yitene dek ömrümü,
aldým da vurdum..

Þimdi bir çiçek açacaksa eðer,
gülecekse nevbahar ortasýnda arkamýzdan
yedi gün güvercinleri..
Nefesimizi tutmak pahasýna can atýþlarý dünyamýzýn,
bize bir yâr getirecek mi?

Hala uzaðýz yarým kalan ölümlerine hayatýn,
bir baþkasýydýk yanýndayken aðyarýn,
taklit sevinçlerinde..
Uçurtmalarý yüksek tepelerden,
umutlarý yalnýz uçurumlardan
ve boynu bükük sevdayý aðlatýrken, kalbimden
ruhuma akýtan o silleli yaþlarý..

Toparlamak için birkaç ömür daha,
kandýrmak gökyüzünü doðum günlerinde,
asýlmýþ bir bakire gibi envai gerdeklerde,
Ýçaðrýnda buruk bir telaþ ve yanmak korkusu..

Lâkin biz kalemleri eskitmedik,
sayfalarý tüketmedik,
insanlar eklendi yükümüze..
Sonra bakýp umarsýzca kendimize,
sözler ve sýrlar verdik..
Sabitlendi karar, atýldý mancýnýklar,
bir dünya biterken gözlerimde, yenisi baþlar..

Ve eksildikçe kalemimden hurufat-ý ekber gibi,
demir uçlu sinkaflý laflar..
onlar seni ezbere bilir, bunlar benim hayallerim,
gölgesi daðlara yansýyan çivi kadar bir devim,
boþalýr seller içinde mahzun evim;
Bekleyin sabýr taþlarý,
bekle beni maðrur adam!
Ýçinde yýrtýk sayfalar, ortasýnda leþ kalabalýk,
karanlýk kapak ve sonunda hayat izlerim...
Sosyal Medyada Paylaşın: