ÇİLEM NE ZAMAN BİTECEK YÂ RABBİM!
Bu akþam yine hiç yokken yine girdin aklýma...
Hani hatýrlarsýn, kardeþimin evinde karþýlaþmýþtýk.
Ben sizleri baþbaþa býrakarak mutfaða girmiþtim.
Yanýnda kýzýn ile birlikte sende gelmiþtin yanýma....
O an kalbim yerinden fýrlayacak gibi atýyordu...
Gözlerine baktým "hoþgeldin" dedim, sen de "hoþgeldin" demiþtin.
Sohbet ilerlerken bana "abi, neden evlenmiyorsun, zaman geçiyor" demiþtin de
Ben yutkunarak "nasip, herþey kader" demiþtim.
Oysa haykýrarak "bana bu soruyu soracak en son insan sendin" söylemek istemiþtim.
Ondan önce çok kiþilere aþýk olmuþtum.
Ama ondan sonra halâ kimseyi sevememiþtim.
Gecem de gündüzüm de oydu.
Saatlerim, günlerim, aylarým, yýllarým, takvim yapraklarý da oydu.
Bana güzel anýlar býrakan da, hayatýmý karartýp viraneye döndüren de oydu...
Tüm bunlarý ona söyleyemedim, söyleyemezdim de..
Ne de olsa o evliydi ve sahibi vardý.
Ona umut vermiþ gibi olmak istemem,
yuvasýný ve mutluluðunu daðýtmak istemem,
kalbini ve aklýný ikilimde býrakmak istemem.
Onu çok sevmiþtim ve halâ onu sevdiðim gibi kimseyi sevemiyorum.
Onun için kurmuþ olduðum hayalleri bir baþkasý için kuramýyorum.
Ya bana büyü yapmýþtý, ya da kaderimde bunu da yaþamam gerekecekti.
Her yönüyle hayatýmý ona ve onunla geçecek bir ömre adamýþtým.
Ama olmadý. O eller sözüne uydu, ben dilime sahip çýkamadým,
ve kader bana oyununu oynayarak tokatýný vurmuþtu.
Biliyormusunuz, hayatýmda almýþ olduðum her karar da hata ettim.
Bunu yaparken de hata ettiðimi biliyorum ama geri adým atamýyorum.
Sanki dilim tutuluyor, ellerime kelepçeler vuruluyor,
ayaklarýma prangala takýlýyor gibi oluyorum.
Hiç bir þey yapamaz hale geliyordum.
Mumyalanmýþ bir beden gibiydim.
Hareket edebiliyordum, konuþabiliyordum ama hepsi aleyhime iþliyordu..
Ne yaptýmsa bataklýða saplanýyor, her adýmda duvara çarpýp geri gidiyordum.
Hiç bir zaman ilerleyemedim... Sihirli bir güç buna engel oluyordu.
Ama ne? Kader desem zannetmiyorum.
Çünkü, kader bir insana bu kadar oyun oynamaz. Bir ömür heba olmaz.
Kalbimde ve aklýmda o kadar söylenecek sözlerim var ki,
Konuþmaya sýra gelince lugatimde o kelimeleri bulamýyor ve konuþamýyorum.
Oysa sevmeye, sevilmeye o kadar muhtacým ki..
Fakat sevemediðim gibi sevenlerime de müsade edemiyorum.
Herþey korkutuyor beni...
Bu nasýl çeliþki, aklým almýyor.
Ben kimim? Böyle bir kaderi hak ettim mi? bilemiyorum.
Aslýnda söylenecek çok þeylerim olmasýna raðmen,
susmayý tercih ediyorum.
Küskün olduðum bu hayata sitem etmiyorum.
Görelim Mevlam neyler, neylerse güzel eyler.
Fatih Küskün
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.