yarın var mı
yarýn var mý
dün akþama doðru duman uykusu geçti bulutlardan
kahverengi aydýnlýðýn gözünde
bir kelimede öldü belki kadýnlar
geçerken dünler/bugünler
yazdýðýn kitabýn sonuna
beni kendine böl
soluðu senden olan bir
meltemin baþlangýcýnda
parmaðýný elma ya sürdüðün
rengini ver
ellerindeki anlamý
çocuk gülüþlerime
yarýn var mý
çiçek gibi parlýyorken gözlerimin yuvarlýðý
ve soðuklar bir kuþun sevincine düþüyorken
sesinin týnýsýndaki ýslaklýðý
yüzüme sür
yerleþtir sevdaný her yerime
omzumda gül taþýyan hayaller
göðsünde tarla gibi açsýn
yerleþtir parça parça
kentin aklýna
saçlarýmý
yarýn var mý
denizlere eklediðim tatta her þeyim
köpüklendikçe sevda suda
anlamalýsýn
sevgimizin kimsenin tanýmadýðý
ülke olduðunu
kalesinde/güneþinde/soðuðunda
ince ince gezinen adýmýz biz
aðzýmýzda düþlerimizin penceresi
buðusunda adýn/adýmla
yan yana
-dilimin altýnda sevdikçe tanýyorum seni-
yarýn var mý
amansýz ve acýmasýz savaþlar
kýlýç gibi dururken kalemin ucunda
titriyor dudaklarým
alnýmda kýzýlca ateþ
gözümde yaz yaðmuru
kenetlenmiþ çenende çýðlýklarým
duyuyor musun
ölülerin üzerine papatya
iþliyorum
özlüyorum seni
geceyi/gündüzü
hiç görmemiþ gibi yýldýzlarý
bu sabah da nefesimizi kokluyorum
yarýn/a
gelip geçtiðin günler
bitirmek istemediðim umuttur
avuçlarýmdaki yokluða
odanda sevimsiz duran her þeye söyle
hiç kimseye uyanmayan bir mevsimde
birbirimize benzediðimizi
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.