Dýþarýda sicim gibi, yaðmur yaðmakta
Bir taraftan da, çýlgýn gibi þimþekler çakmakta
Bir kafeye sýðýndým.
Önümde dumaný üstünde bir fincan kahve
Hayallerimle, baþ baþaydým.
Düþünüyordum.
Dýþarýdaki yaðan yaðmuru, çakan þimþekleri düþünüyordum.
Ve ben, kahvemi içerken,
Garipleri
Ve çaresizleri!
Yersiz yurtsuz olanlarý, düþünüyordum.
Sonra memleketin hali geldi aklýma.
Çamurda soðukta açýkta, aç susuz kalanlar geldi.
Savaþan ülkelerdeki çocuklar geldi.
Öksüz çocuklarý!
Bir hiç uðruna savaþtan ölenleri öksüz kalan çocuklarý düþündüm ben.
Ýçim, acýdý düþündükçe.
Ýçim.
Boðazýmda düðümlendi, içtiðim kahvem.
Neden dedim neden.
Neden çomak sokarlar, emperyalistler þu insanlarýn arasýna.
Neden ölür bu insanlar.
Neden öksüz kalýr, bu günahsýz çocuklar.
Neden!
Sordum kendime, hepsini birden.
Neyse’ ki, çok sürmedi yaðmur.
Dindi hava.
Sustu çakan, þimþekler.
Güneþ yeniden yüzünü gösterdi, daðýlan bulutlarýn arasýndan.
Neþeye dönüþtü, benim duygularým.
Kalktým oradan.
14 Kasým 17
Ahmet Yüksel Þanlý er