SÜRGÜN İNSAN

iyot soluduðum adalarda özgürken
modern yaþamlarýn forsasý olmuþlardaným.
elimdemodernizm;
gönlümde din, ahlak… kurallarýnýz;
beynimde absürtkitaplarýnýz, bilgileriniz, belgeleriniz…

yosun kokladýðým kayalýklardan alýnýp
ýsý, ses, ýþýk yalýtýmlý binalara hapsedilen
zavallý mahluklardaným.
mahpusluðum þimdide,
özgürlüðümalbatroslarla bakýþtýðým geçmiþte.

sizinvahladýðýnýz tenhalýðýmda
çok kalabalýk yaþýyordum;
gündüzleri tek geziyor,
akþamlarý koyun koyuna uyuyordum
birbirimi incitmeden…
ve koyulmayan kurallara uyuyordum.

sürgün insanlar dünyasýnda yaþamaya,
üzgün olmaya mahkûmum;
kaçacak yollarým tutulmuþ
ve gemilerin tümü
ihtiras ve þehvet ateþinizle yakýlýp küle döndürülmüþ.
ve ben, þimdilerde,
nuh’u bekliyorum;
bir gemi yapar diye
-her þeyin çiftini alsa da
nasýl bir yalnýzlýk çektiðini siz bilmezsiniz, ben bilirim…
ben tek alýnýrým gemisine yolda atarsýnýz beni, diye-

sürgünsünüz kendinizden,
kendimden sürgünüm
teknolojik günübirliðinizde.

insan, kendinde sürgündür
bu apart hapishanelerde,
bu fabrikasyon andezit döþeli caddelerde.
ve duramazken kendinde bile;
sizinle ayný yerde ve ayný anda durmamý,
dans etmemi, seviþmemi…
ibadet etmemi… ve hatta…
vesaire’leri talep ve emir etmektesiniz.
iyot soluyanlarda itaat,
yosun koklayanlarda takat,
martýlarla bakýþanlarda fakat
yoktur.

sürgünlüðümden
baþka bir sürgüne beni gönderebilirsiniz.
siz bilirsiniz.

Sosyal Medyada Paylaşın: