EĞER

eðer birgün sandýðýn hayatta
uyanmak zorunda kalýrsan;
gözlerin þiþik, dudaklarýn uyuþuk,
ve parmaklarýn sýzýIlý sýkýlmaktan...
eðer bir gün yürümek zorunda kalýrsan,
ayaklarýna batarsa mesafeler;
her atýlan adýmda saçlar bayazlaþýyor
ve sakallar uzuyorsa,
ve sigaralar sönmek bilmiyorsa
nefeslene, dumanlana...
eðer birgün eski okunan bir kitabýn
sayfalarý arasýnda saklanan
kurumuþ bir çiçek bulduðunda
gözlerin Ýstanbul gibi sisleniyorsa,
zamanlarýn isleniyorsa...
eðer birgün milyonlarca
defa yürüdüðün yaðmurda
artýk ýslanýyor ve öksürüyorsan;
ciðerlerinle anýlarýný da
tükürüyorsan mendiline,
üþüyorsan, titretiyorsa seni
ýlýk yalnýzlýk...
eðer birgün zahirlik yaþamayý
býrakýp ahiretlik aramaya baþlamýþsan;
hep yek atýp gele de bekliyorsan gülümsemesiz,
bütün kapýlarýn kapanmýþ,
ve ýþýklarý sönmüþse dostlarýnýn,
ve sokaklarýn insansýz ve mekanlarýn lâ ise
sarýlýyorsan kendine
ve ýsýnýyorsan kendi nefesinle...
eðer birgün,
birgün bile
þaraplarda sarhoþ olamadýðýna
hayýflanýyor ve ayýplatýyorsan kendini
en son sen çýkýyorsan mekanlardan,
ve en yavaþ sen yürüyorsan,
ve en sessiz sen oluyorsan,
ve en korkunç sen ölüyorsan...
eðer birgün,
sen,
olmuyorsan...

Sosyal Medyada Paylaşın: