yol ve sen
ince bir bahar
saksýlar koyduðunda gözlerine
içimin yanýk türküleri kök kök
gözyaþýnýn doruklarýna aþký döller
mevsim yankýsýdýr gün
topraða düþen ter
ve sabrýn sessizliði yalvarmasý
yar yarasý
boþuna deðil
pencerende öylece duran çiçeðin
kýrmýzýlar açtýðý yüzümde ellerin dolaþýr
anlarým ki
sensiz hiç bir yere ekilmez tohum
aðla çocukluðum
Ekim ýslýðýnda kalbe kývrýldýkça
ýþýk diliyle daðlarýn göðsünü saracaðýz
sazýn telinde mutluluk
yüreðim telaþ
yüreðim pencere
nasýl da taþýr rengi
bakýþlarýma
senin sesinle Baba`ný kucaklarken
öyle bir aktým ki
avuçlarýndaki sen ve yol
emanet edilirken ellerime
gecenin tozu yataðýmda
sana sarýlarak uyandým
beyaz indi karanlýða
ruhumdaki sevince
sisler utandý
sanýrým
nerede olduðumu biliyorum
ruhunun en dibinde
ellerine kendimi
býrakýyorum
sevgilim,
uykunu tutsam býrakmasam
aðzýmý demir musluklara dayayýp
hücrelerini içsem
aksam omuzlarýna
zaman
deðiþse
soluðundaki düðüme tutundum
çýkarýp masallardan kýrmýzý dallarý
sokuldum kalbine çýðlýk çýðlýk
sonsuzluðun ateþinden gülüþleri çalarken
kelebekler
göðsüne en görkemli yýldýzla dokundum
yalnýzlýðýndaki kývýlcým
tek baþýna deðil
parmak uçlarýmla cama çizdiðim buðu
yaðmur diye teninden akaným
biraz ýslak daðýlýrken her þey
sanýrým
nerede olduðumu biliyorum
ruhunun en dibinde
ellerine kendimi
býrakýyorum
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.