YALNIZLIĞIMI BEYİTLERE SARDIM...

Kiremit renginde olmalý makbul acýlarým,
Deþifre ettiðim yalanlarýný da muteber yalancýlarýn
Yok saydýðý Tanrý’dan yana olmalýyým.
Öbeklerin közünde;
Onanmaz gölgelerin de gücünde
Ve Piþekar bir sitemle yalýtýldýðým
Ýstanbul akþamlarý.

Yalnýzlýðýmý beyitlere sardým;
Sarýp sarmaladým düþük yaptýðým ölü kelam yüzlü çocuklarý:
Ýrili ufaklý her biri,
Lahzanýn titrek ýþýðýnda
Yine gözlerimim nemi
Hem de en ceberut yaygara
Bazen künefe tadýnda
Bazense þaibeli bir sancý
Yine örttüðüm deðil de örtündüðüm gök kubbede;
Elimi tutarken Tanrý.

Gördüm belki de en aykýrýsýný;
Aþklarýn yarasýna tuz bastýðým,
Yalanlarýn hasýna da çelme taktýðým
Ve üst üste koyduðum tuðlalarý
Islak çimento ile betonarme bir iskelet babýnda
Körüklenen ne çok ne çok sancý.

Aþka banmýþtým ilk þiirimi,
Tahta takozunda gölgeli i mgemin,
Buðusu üzerinde ölümlü sevdamýn,
Ha, bir de unutmadan ve
Henüz ýslah olmamýþken okul yolunda
Gömleðimde kayýp düðme misali
Sevdiðim her þaibeli yürekte.

Bir sitayiþ belledimse affola;
Yerli yersiz serzeniþlerde en defolu nota
Yine adý sol
Yine solumda
Yine soldan saða koca yürekli bir mecra
Üstelik görmediðim
Görünmediðim lahzasýnda
Þiirden müteþekkil evimin penceresine konan
Ölü bir serçe tadýnda
Sevdiðim her cümle,
Evrildiðim her yaka,
Enikonu acýdan yana ömürlük bunca þarký.

Ah’larýmý sattýmsa kime ne?
Sevdimse zoruna mý gitti, demelerin bile yok iken
Ýrili ufaklý tasasý
Hele ki solun merciinde
Kapanmaz yüreðin iki yakasý.

Ah, debdebeli þiir!
Ah, kanatan þair!
Ah, yaralý ve þaibeli yürek!
Bir el vermeni beklesem de ne gam,
Densiz bir kelama konsam da mý yalandan çok öte?

Savsam keþke sýramý
Ve soðusa bedenim.
Körebe misali konduðum her satýr
Demek ki lahit olacakmýþ
Görmediðim her dilim
Yine bandýkça adýmý,
Yine yandýkça derin derin her hücremde
Aþka dair.

Kalburüstü bir hezeyan benimki:
Bil ki anlatmayý çok denedim.
Çýktým yola aþk ile
Erdim sona densiz bir seyir ile
Hem de ne için?

Sormalý, sarmalý ve yanýp yanýp ermeli
Hidayetin en tepesine.
Aþký köz bilenlere biat,
Þavký þiar bilenlere inat, demenin bedeli olsa olsa
Kaynakçamda aþk ve rabýta;
Yüreðin tozlu pervazýnda
Salkým saçak üç beþ hece:
Dirliðin kelamý
Aþkýn da beyaný bunca sitayiþ,
Gidip de dönmeyenlere asla etmem serzeniþ.
Ben ki benden býkkýn;
Sen ki sarmalýnda özlemin
Ve umarsýz bir kölenim ne de olsa.
Gel demeni bekleyip de gitmeden yana tüm derdim.

Hem de ne için?
Sormalarýn bir öncesiyim,
Aþklarýn en revnak lehçesiyim:
Konuþmaya olmasa da mecalim bazen
Demediklerimi bile keþke affetsen.

Kin ya da kibir, deme aslýma;
Sazdan sözden çýktýk madem bu ölümlü yola;
Dediklerime binaen asla çatma kaþýný;
Keþke bilsen þu garibin demediði fermanýný.
Göllerde kuruyan bir nilüfer,
Açmadan solmayý þiar bilen bir gül’üm iþte:
Yapraðý solgun dalý kýrýk olsam da her gece
Yine doðmaya aday yeni günde,
Solmak kadar güzeli var mý?
Hele ki açmayý dilediðin onca yürekte
Uðrar mý insan hiç gazabýna þeytanýn?
Hele ki aþký da inancý da
Yüreðin dibine kazanýn…

Sosyal Medyada Paylaşın: