BEN GİDERSEM SAZIM

Ruhun Þadolsun Koca Veysel

Sivralan köyünden, bir güneþ doðdu
Þavký insanlýðý, yaktý da gitti
Âmâ gözleriyle, zulmeti boðdu
Zühre yýldýzýna, aktý da gitti.

Bilmezdi notayý, yazmadý yazý
Tanrý vergisiydi, sesiyle sazý
Dünya iþitmedi, böyle avazý
Zülfü yâre vurdu, çaktý da gitti.

Allah, Vatan, Bayrak, Millet’ti tezi
Ayýrmadý Türk’ü, Kürt’ü, Çerkez’i
Sivas kardeþliðin, kültür merkezi
Ezberleri bozdu, yýktý da gitti.

Atatürk’e; aðýt yaktý, aðlattý
Türk yurdunu; çaðýl- çaðýl çaðlattý
Kara topraðýnda, divan baðlattý
Bir asýrlýk çýnar, çöktü de gitti.

Eþine rastlanmaz, güzel insandý
Arif dergâhýnda, canlardan candý
Ehlibeyt adýný, zikirle andý
Kanlý gözyaþýný, döktü de gitti.

Ýyi ki doðmuþtu, iyi ki geldi
Sanat âleminde göðe yükseldi
Soyu Þatýroðlu, adý Veysel’di
Gönül kürsüsüne, çýktý da gitti.

Çok þeye üzüldü, çok þeye güldü
Þarkýþla Baðý’ndan, öten bülbüldü
Kýþýn kardelendi, baharda güldü
Miski amber gibi, koktu da gitti.

O da herkes gibi, bir gün çýraktý
Ardýnda yürüyen, ordu býraktý
Belki son halkaydý, en son duraktý
En güzel rozeti, taktý da gitti.

Sadýk yâri ile söyleþti durdu
Ve böylece saati, ölüme kurdu
“Ben gidersem..” dedi, sazýna vurdu
Gören kör gözlere, sýktý da gitti.

Ýki kapýlý han… Gündüzle gece…
Þiirde felsefe, ülküsü hece
Terk etti dünyayý, bir gün sessizce
“Kim kaldý ki” dedi, baktý da gitti.

Necati OCAKCI
09,05.2015- ANTALYA

Sosyal Medyada Paylaşın: