Ýnleyip giderken, hayat yolunda
Koy verdim kendimi, esen rüzgâra
Daðlarda aðaçlar yaprak dökerken
Koy verdim kendimi esen rüzgâra
Son bahar rüzgârý, serin eserken
Yaþamak gelmiyor, benim içimden
Yükümle sýrtýmda, yorgun giderken
Koy verdim kendimi esen rüzgâra
Savrulup dururken, esen yellerde
Konuþup dururum, kendi kendimle
Rüzgârlar eserken, hazan gününde
Koy verdim kendimi esen rüzgâra
Karþýdan bakarken, karþý daðlara
Hem bahar hem yazým gelir aklýma
Kaldým’ da ömrümde yalnýz baþýma
Koy verdim kendimi esen rüzgâra.
Kul Yüksel adýmdýr, güneþ ýþýrken
Kalkar’ da bakarým, her gün daðlara
Dað kokan rüzgârlar, koku yayarken
Koy verdim kendimi esen rüzgâra
06 Ekim 17
Ahmet Yüksel Þanlý er