Benim, bir dünyam vardý.
Pembe düþlerdendi, ülkeleri
Þehirleri,
Evleri.
Ara sokaklarý, hatta caddeleri.
Moderndi, insanlarýn giydikleri yedikleri içtikleri.
Kayboldu.
Kayboldu bu dediklerim içindeki yaþayan insanlarla birlikte.
Yok, oldu ortadan.
Yok, oldu, neden kaybolduysa bu dünyam.
Derler’ ki þimdi bana, kime sorsam.
Böyle bir dünya yok ortada.
Ne o, öyle ülkeler var ne de þehir
Ne dediðin þehirlerdeki, önü bahçeli evler, parklar sokaklar var.
Yok oldu, senin nefes bile aldýðýn ormanlar.
Yok oldu ortadan.
Hele o senin bildiðin o saf Ýnsanlarý sorarsan!
Kimi kaderini seçti yolda sokakta açlýktan kývranýr oldu.
Kimi seçti, el kapýsýndaki bolluðu
Kimi ’de, koltuðu,
Kimi seçti, güçlüye zengine yaðcýlýðý.
Yok, oldu, dünyanla birlikte bütün pembe düþlü dünyandaki insanlar.
Ha bir’ de, haramiler türedi.
Doldurdu kasasýný, zengin etti bütün sülalesini.
Kalmadý, harama el sürmeden yaþayanlar.
Yazýk olmuþ, hayallerime.
Yazýk.
Yazýk olmuþ, benim pembe düþler içindeki dünyama.
Bakýyorum’ da þimdi.
Ýnsanlarda sevgi saygý diye bir þey kalmamýþ, suratlar dersen
Dört karýþ.
Oysa güzeldi, güzeldi benim pembe düþlü dünyam.
Þehirleri vardý, yeþillik içinde.
Ve
Evleri vardý bahçe içinde.
Denizlerim vardý berrak, kumsallarý dersen temiz.
Ýnsanlarý, saygýlýydý.
Modern giyimliydi, birbirlerine karþý hepsi güler yüzlüydü insanlarýn.
sonra bir de,
Komþuluklar vardý evlerde.
Ülkeler vardý, kardeþlik dostluk barýþ içinde.
Kayboldu
Benim pembe düþler içindeki, dünyam kayboldu.
Yazýk oldu, dünyama.
3 Eki. 17
Ahmet Yüksel Þanlý er