her akþam yaðmurun kokusunda kaç zaman çocuktum. ceplerimde akide þekerleri gökyüzünde yýldýzlar olurdu su dursa ne olurdu ki kaderin alnýndan her vakit solgun akardým. bunun için bile sevmezdim burnumun dibindeki çiçekleri/ yüreðmin acýsýný ölüm hep bana mý.
derken.
rüzgarlarýn koynunda müebbet özlem çýðlýklarým koyu kahve saçlarýmý tararken ve ölü romanlarý uçururken kuþlar kendi diliyle seni seviyorum der ilk defa iklimin sonsuz beyazlýðýnda lekesiz kent ateþi sönmeyen sevda ayýþýðýnda.