Binlerce kere kýrýlmýþ bir dalým ben, Her mevsimde talan edildi yapraklarým. Göðsümün tam ortasýndan hançerlenmiþim, Ve haberi yokken kýrmýzý trenlerin; Ömrümün hatýrýna alfabeden, Özgürlüðe mahkum harfler dizmiþim. Köküm delerken hasatsýz kanlý topraklarý, Gözlerimin dal uçlarýnda býçkýn suskular. Oysa baþým gölgesindeydi sarý yýldýzlarýn. Ýkiz düþlere dalardý kýrýlganlýðým Yaþým asýrlar öncesinde bir yerde kaldý Ve kimseye deðmemiþ, vuslat kollayan rüzgârlarým vardý .
Karanlýk gecelerin, esmer alýnlý çocuðuydum ben. Gözlerimde eksikliði, kuyruðu çalýnmýþ uçurtmalarýn. Hatýrladým da; Sözlerim dilimin menzilinde, dudaklarýma serenatlar ederdi. Bu ne garip bir haldi böyle usta; Aðzýmdan elma þekeri tadý hiç gitmezdi… O zamanlar öykünürdüm, Tuttururdum yol kýyýlarýnda bir Neþet Ertaþ türküsü. Bilemedim iþte “Zahidem” de gizliymiþ ayrýlýðýn öyküsü.
Kýzgýn, kýzýl yamaçlarýnýn uslanmaz serabýydým ben. Her karesinde yeþil zeytin dallarý, cesedimin. Mutlak bir düþ katmanýydým, gözlerinin semasýnda. Ve kapanýrken secdeye kavaklar. Güneþe bakarak ýsýtýrdým gözlerimi. Buhranlarým bana kalsýn dost, býrak! Býrak, geç doðan tüm çocuklarýn yanaðýnda aðlasýn gamzeler. Siyahi bir yaðmur düþsün köklerime. Aramayýn beni ne olur, Ömrümün özetini gizledim terime.
Engin Badem -acemiþair-
Sosyal Medyada Paylaşın:
ebadem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.