Geceye anlamsýz bir þiirle baþlýyorum Tanýksýz cümleler biriktirdim içimde Ellerimde ahþaptan dizeler Þiir yazýyorum iþte Yaðmur nasýl sevdiysem öyle Yada bir okyanus uzaklýðýnda bir denizi izliyorum Türkuaz mavisi bir gök Islýk çalýyorum kamburu çýkmýþ acýlarýma Bir heykel parçasýndan daha büyük ellerim var mesela Ve daha soðuk duruyor gövdem basmadan bir elbisenin üstünde Islanmak çýrýl çýplak bir kadýn yapýyor beni Avazým çýktýðý kadar þiir yazýyorum Kaç kiþi okuyor ve anlýyor beni hiç sormadým
Nefretim bile kendime aslýnda Ne yaþamayý becerebiliyorum Ne ölmeyi Hiç gibi mýsralara taþýyorum kendi yokluðumu Sonra derin bir yanlýzlýk baþlýyor kaldýðý yerden Dahasý yorgunum her þeye Ve bu Eylül Daha çok üþüyorum...
Sen þimdi bana deðilde, Kirpiklerimin ucuna birikmiþ yaðmur damlalarýna sarýl ki; Sana sevmeyi anlatsýn çocukluðum Birde ölmeyi...
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özge Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.