Oysa, yayla, göçerlerle þenlenirdi hep yazlarý, Gelincikler gibi açar, al þalvarlý köy kýzlarý, Akþamlara tat katardý âþýklarýn türküleri sazlarý… Mor daðlardan efil efil serin rüzgâr eserdi, Düðün dernek, canlanýrdý buralar…
Otuz yýldýr bu daðlarda insan insaný vuruyor, Her köyde bir þehit evi, güller gonca iken kuruyor. Tarlalar boþ, yayla ýssýz, dereler göz yaþýndan Acýlar ve kir sýzýyor, çatlamýþ sabýr taþýndan…
Anadolu kültürü, rengârenk bir mozaik, Ey benim Antep’im, Van’ým, Siirt’im, Mardin’im, Muþ’um, Farklý ve hoþ renkleri, ben hep sizde bulmuþum. Sizi böyle görmekle, yürekten vurulmuþum. Vah benim ýssýz kalmýþ yaylalarým, baðlarým, Vah, dumanlý baþýný dertler sarmýþ daðlarým ! Asýl vah ki vah bana, gerçeði görürüm de, Elimden bir þey gelmez...Sessiz sessiz aðlarým...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.