bilmez miyim
üþümenin vakti geldiðinde
ya da geç kalmanýn tedirginliðinde
yani her þeyin en sonunda
ince ince gezinirken kýþ
ayaðýmda güneþin tadý...
göz atýyorum
inanmýþ elle kök salan gözlerine/
duvarda yatan yorgun çiçeðe/
ve saçlarýmdaki bir tutam baþaða/
bilgisiz aðaç gibi durduðuma bakma
ýsýrýlmýþ elma`nýn kýyýsýnda
anlam...
ey sabýr yüklü toprak
yaðmur uysallýðýnda seni tutan ne varsa
dirilt
pencere kenarýnda uyuþmalar
tenime batan ki
kanatlarýnda müjde kuþlarý
yeþilin serinliði...
yüzümün ülkesinde kaybolmuþ çocuðum
biraz daha yavaþ uç kelebek
kapýldýðým gülüþler
pýr...pýr...
kuytu yerlerde sevdaya aç yaþamak
ben bu kadar deðilim
durdukça ölü zaman
atlar koþar
yalnýzlýk orman
dolusu...
bilmez miyim
plaðý baþa aldýkça sesini
bilmez miyim
parmaklarýný birbirine geçirip
baþýnýn arkasýna koyduðunu
ve dönerek
daðýldýðýný...
hüzün saati dondu simsiyah gecenin
onlar gemiye binip gittiler
yola çýkmalýyým
yüzümdeki sular
mýzrak boyu gölgelerin
yüksekliðince.
yakmayýn ayaklarýmý
masum gidiþlerimi
yollarýn...
içimde kýpýrdanýrken Ýstanbul
bu kuþlar seni yaþatmak için var
avuç içlerimde bakmalar
koy elini elimin üstüne
köy`ün topraðý kadar
eskiyelim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.